عقیده‌ای برای اداره حکومت منسوب به رژیم لویی بناپارت یا ناپلئون سوم.
پیدایش
در سال 1851 میلادی، در جریان یک کودتای نظامی، نوعی رژیم سیاسی مدافع سرمایه‌داری با ویژگی‌های متفاوت از لیبرالیسم کلاسیک پدید آمد.
اصطلاح بناپارتیسم را اولین بار کارل مارکس در یکی از کتبش[1] به کار برد.
شاخصه‌ها
این نوع حکومت‌ها علیرغم آنکه مظهری از اراده? کارخانه‌داران و سرمایه‌داران است، اما به لحاظ اجتماعی بر نیروی طبقاتی دهقانان و لمپن‌ها[2] تکیه دارد.
متخصصان علوم سیاسی و تاریخ با توجه به وضعیت دولت فرانسه در زمان لوئی بناپارت به این گونه اداره دولت در اصطلاح دولت استثنائی بورژوایی نیز می‌گویند. به این دلیل دولت بناپارتی را دولت استثنایی می‌نامند که در دفاع از منافع سرمایه‌داران حاکم، شیوه‌های معمول و رایج لیبرالیستی را به کار نمی‌گرفت. هر چند به عنوان دولتی مدرن، افق‌های سرمایه‌سالارانه را دنبال می‌کرد.
بناپارتیسم را می‌توان یکی از شاخص‌ترین نونمه‌های عصر لیبرال کلاسیک در قرن نوزدهم دانست.
میرمیران
